Bij den docteur!

Ik was begin van de weik zëlf bei den doktour. Dat es ne kameroêt womei da’k nog gestudeid em, en ik zat in zan wachtkoêmer. Doê zit altaaid ’n receptioniste dee ui geire loit duigoên vè importanter as da ze es. As er eemand binnekomt dèn vroêgt ze altaaid wovui da ge den doktour wilt zeen. On maa kent ze en ze wet da den doktour ne gooie copain es, dus on maa loit ze gerëst. Mo vè d’ander mense es da wel dikkes gênant, want as ze vroêgt wovui da ge komt dèn moede ga vertelle wa da ge mankeit terwaailest dat alleman in de wachtkoêmer dat uut. Niks zoe ambetant as zoe e mokke dat absoleut wilt weite wa da g’èt in ’n volle wachtkoêmer. Op ne moment komt do ne pei binne, ik schat em zoe eet van ’n seifteg joêr. De wachtkoêmer zit vol, en ei dirizjeit em no de receptioniste. Dei zeit: “Gooiemerged… en vè wa wilde ga den doktour vandoêg spreike?” Daan pei antwout: “Ik em eet on mannen tisj.” De receptioniste reageit kwoêd en zeit: "Ge kunt zuu’n dinges ni vertellen in ’n volle wachtkoêmer!” “En wovui ni? Gaa et ma gevroêgd wa dat er schilde en ik em et a verteld” zaa’m. Worop da de receptioniste antwoude: "Menier, g’èt de giel wachtkoêmer gezjèneid. G’ait moote zegge da ge eet mankeide on a uur of zoe eet.” De man replikeiden ui: “Uffra, gaa zait de zeeke gin vroêge moote stelle in ’n volle salle d’attente vol mè vrëmde, as et antwoud uile kan zjeneire.” Ei leep no boeite, eit do probablement e poêr meneute gewacht, en kwam dèn vanèr binne. De receptioniste lachte persees of z’aa de lotto gewonne en zaa: “Ja? … Zeg et mo menier??” “Ik em last van man uur” zaa de pei. De receptioniste knikte kontent, ze wist dat em ui advees aa gevolgd. “En wa schilt er on a uur, menier?” “Awel” zaa’m, “ik kan er ni oeit pisse!”